Σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση του Ramsar (Ιράν, Φεβρουάριος 1971), ορίζονται σαν υγρότοποι: «Περιοχές με έλη, βάλτους, τυρφώνες ή νερά φυσικά ή τεχνητά, μόνιμα ή πρόσκαιρα, με νερό που είναι στάσιμο ή τρεχούμενο, γλυκό, υφάλμυρο ή αλμυρό. Στην κατηγορία των υγροτόπων συμπεριλαμβάνονται επίσης περιοχές που καλύπτονται από το νερό της θάλασσας και έχουν βάθος μικρότερο από 6 μέτρα»
Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί υγρότοποι μεγάλης οικολογικής σημασίας.
Το Δέλτα του Έβρου, οι υγρότοποι του Πόρτο Λάγος, η Κερκίνη, οι λίμνες Βόλβη - Κορώνεια, το Δέλτα του Νέστου, του Αξιού, του Λουδία και του Αλιάκμονα, η Μικρή και η Μεγάλη Πρέσπα, ο Αμβρακικός, η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, με το Δέλτα του Αχελώου και το Κοτύχι είναι υγρότοποι διεθνούς σημασίας και χαρίζουν στη χώρα μας ξεχωριστή θέση στον ορνιθολογικό χάρτη της Ευρώπης.
Οι υγρότοποι είναι πλούσιοι σε πουλιά, γι’ αυτό βρίσκονται και στην πρώτη θέση προτίμησης από μέρος των παρατηρητών (bird-watchers).
Πάνω από 200 είδη πουλιών είναι δεμένα με τους ελληνικούς υγροτόπους. Εδώ συγκεντρώνονται, όλο σχεδόν το χρόνο, πολλά πουλιά για να φωλιάσουν, να ξεχειμωνιάσουν ή να τραφούν και να ξεκουραστούν κατά τη διάρκεια των μεταναστεύσεών τους.
Η επιβίωση αυτών των πουλιών και ειδικά των σπάνιων ειδών, όπως Πελεκάνοι, Ερωδιοί, Χαλκόκοτες, Χουλιαρομύτες, Νεροχελίδονα, Γλαρόνια κ.α εξαρτάται από τη διατήρηση και προστασία αυτών των οικοσυστημάτων.
Οι υγρότοποι φιλοξενούν επίσης κι άλλα ζώα όπως την όλο και πιο σπάνια Βίδρα (Lutra lutra), τις Νεροχελώνες (Emys orbicularis και Mauremis caspica), τα Νερόφιδα (Νatrix natrix και Natrix tessellata), πολλά αμφίβια, αρκετά είδη ψαριών και ασπονδύλων.